قابلیت‌ها و محدودیت‌های همزیستی میکوریزا و گیاهان به عنوان ابزاری جهت احیاء اکوسیتم های تخریب یافته

اکوسیستم‌های طبیعی بر اثر بهره برداری¬های نادرست انسانی (معدن‌کاوی، جاده‌ سازی و...) و شرایط نامساعد محیطی ( شوری و خشکی)، به شدت تخریب یافته و با کاهش عملکرد مواجه شده‌اند. بهبود پوشش گیاهی در این مناطق، توسط فرآیندهای طبیعی توالی بسیار کند صورت می‌گیرد. علاوه بر این، فقر عناصر غذایی خاک و شرایط میکروکلیمای نامساعد، باعث می شود تا روش‌های سنتی در احیاء اراضی تخریب یافته با موفقیت کمی همراه باشند. محققان در چند دهه¬ی اخیر دریافته¬اند که همزیستی بین گیاهان و قارچ¬های میکوریز می‌تواند نتایج مثبت یا منفی بر تولید و زادآوری گیاهان داشته باشد. در خاک¬های آلوده به عناصر سنگین و نیز در خاک¬های شور و قلیا، میکوریزا باعث افزایش جذب عناصر کم تحرک و ایجاد تعادل یونی در گیاهان همزیست می‌شود. در اراضی تخریب یافته و معدن¬کاوی شده، میکوریزا ضمن کمک به استقرار گیاهان باعث افزایش رشد و بیوماس آنها می شود. از این‌رو در سال‌های اخیر، در برخی کشورهای توسعه یافته، از همزیستی بین میکوریزا و گیاهان به عنوان ابزاری جهت اصلاح و احیاء اراضی تخریب یافته بهره‌برداری می شود. هدف از این مقاله بیان قابلیت‌ها و محدودیت‌های همزیستی میکوریزا و ارائه راهکارهایی در جهت چگونگی استفاده از آن‌ها در احیاء اکوسیستم‌های تخریب یافته می‌باشد.